Ο ζωγράφος φαίνεται να έχει τη δυνατότητα να αποτυπώνει πάνω σε άψυχες επιφάνειες διάφορες συνθέσεις, πρόσωπα, τοπία, να εκφράζει συναισθήματα, να δημιουργεί ένα είδος ζωής. Συχνά λοιπόν στον άνθρωπο αυτόν παρατηρείται έναι είδος έπαρσης, πόσο μάλλον σ΄έναν αγιογράφο που του του έχει δοθεί η δυνατότητα να ζωγραφίζει την ίδια τη Ζωή τον Ζωοδότη Τριαδικό Θεό, το φίδι του εγωισμού καραδοκεί ανα πάσα στιγμή…έχω ακούσει πραγματικά από σπουδαίους αγιογράφους διάφορες παροτρύνσεις για την ορθότητα του τρόπου της τέχνης της αγιογραφίας , για την πνευματική προετοιμασία πριν , για το ύφος για το χρώμα…
Έχουν γραφτεί λόγια του τύπου «Ο δε αγιογράφος δεν είναι απλώς ένας τεχνίτης όπου κάμνει μίαν αναπαραστατικήν ζωγραφίαν επάνω εις κάποια θέματα θρησκευτικά, αλλά έχει πνευματικόν αξίωμα και πνευματικήν διακονίαν, την οποίαν επιτελεί εις την εκκλησίαν, ως ο ιερεύς και ο ιεροκύρηξ».
Επηρεασμένη από τους διάφορους λόγους αγιογράφων που πραγματικά σέβομαι την ομορφιά των Θείων παραστάσεών τους θέλω κι εγώ πριν ξεκινήσω ν΄αγιογραφώ πρώτα να προσεύχομαι , ν΄αυτοσυγκεντρώνομαι για ν΄αποδώσω το Θείο όσο πλησιέστερα μπορώ , όμως με σιγουριά σας λέω πως ποτέ δεν το κατάφερα, πάντα ξεκινώ την αγιογραφία συγχισμένη μπερδεμένη αγχωμένη, νομίζω τελικά πως είναι η μόνη αλήθεια ….θαρρώ πως φτιάχνονται μόνες τους…. το πνεύμα ξεκομμένο από κάθε τι πνευματικό και το χέρι δάνειο στο Δημιουργό ! Γίνεται; Κι όμως γίνεται !!!! Ένα πνεύμα ανικανο ν΄αγιογραφήσει …και το χέρι αγιογραφεί …το διά χειρός στις Αγιογραφίες που φέρουν το δια χειρός Μιχαήλ και Παύλος , διά χειρός Michael dolphin και τώρα πλέον το διά χειρός Debebe << η μόνη Αλήθεια μου >>.
